พิธีเปิดโอลิมปิคเกมส์ลอนดอน (Olympic games 2012 London)
(คลิปอยู่ด้านล่างของบทความครับ)
มีข้อถกเถียงกันถึงความยิ่งใหญ่ใน
พิธีเปิดโอลิมปิกเกมส์ 2012 ที่
ลอนดอน เปรียบเทียบกับ
โอลิมปิกเกมส์ 2008 ที่
ปักกิ่ง ผมขออนุญาตินำความเห็นของ
Ai Weiwei แห่ง
The Guardian
มาให้พวกเราได้อานนะครับ
มาดูว่าชาวจีนเขาคิดกันอย่างไรเมื่อเปรียบเทียบพิธีเปิดกีฬาโอลิมปิกบ้านตัว
เองเมื่อปี 2008 กับพิธีเปิดกีฬาโอลิมปิกเกมส์ 2012 ที่ลอนดอนครับ
Olympic opening ceremony:
Ai Weiwei’s review
The leading Chinese artist who withdrew from Beijing’s opening ceremony explains why London’s was very different
พิธีเปิดโอลิมปิก:
รีวิวสืโดย:Ai Weiwei
ศิลปินชั่นแนวหน้าของจีนซึ่งถอนตัวออกจาก
พิธีเปิดปักกิ่งเกมส์ ได้อธิบายว่าทำไม
พิธีเปิดกีฬาโอลิมปิกเกมส์ 2012 ที่
ลอนดอนถึงได้สร้างความต่างได้อย่างมากมายนัก
Brilliant. It was very, very well done.
This was about Great Britain; it didn’t pretend it was trying to have
global appeal. Because Great Britain has self-confidence, it doesn’t
need a monumental Olympics. But for China that was the only imaginable
kind of international event. Beijing’s Olympics were very grand – they
were trying to throw a party for the world, but the hosts didn’t enjoy
it. The government didn’t care about people’s feelings because it was
trying to create an image.
มันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยม ทำได้ดี และดีมาก
นี่เป็นเรื่องราวของเกรทบริเตน (Great Britain)
ไม่ใช่เป็นแค่การแสร้งทำเพื่อให้ชาวโลกหันมามอง เพราะว่าเกรทบริเตน
มีความมั่นใจในตนเอง ไม่จำเป็นจะต้องสร้างความยิ่งใหญ่ให้
โอลิมปิกกลายเป็นอนุสรณ์แต่อย่างได แต่สำหรับประเทศจีนนั้น พิธีเปิด
โอลิมปิกมันเป็นอีเวนต์เดียวในระดับนานาชาติเท่าที่ผู้คนพอจะนึกออก
โอลิมปิกที่
ปักกิ่งนั้นยิ่งใหญ่มาก จีนพยายามที่จะทำให้เป็นงานรื่นเริงของชาวโลก
แต่ผู้จัดก็ไม่ได้พอใจกันมันนัก รัฐบาลไม่ได้สนใจต่อความรู้สึกผู้คน
เพราะพวกเขาก็แค่ต้องการสร้างภาพ
In London, they really turned the
ceremony into a party – they are proud of themselves and respect where
they come from, from the industrial revolution to now. I never saw an
event before that had such a density of information about events and
stories and literature and music; about folktales and movies.
ในลอนดอน, พวกเขาเปลี่ยน
พิธีเฉลิมฉลองให้
กลายเป็นงานรื่นเริง พวกเขามีความภูมิใจในตัวเอง
และให้ความสำคัญกับรากเหง้าของตนเอง ตั้งแต่สมัยปฏิวัติอุตสาหกรรม
จนกระทั่งปัจจุบัน ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
ที่การจัดงานครั้งไหนที่ประกอบไปด้วยสาระอันแน่นแฟ้น เกี่ยวกับเหตุการณ์,
เรื่องราว, เรื่องทีผู้คนกล่าวขานกันมา, ดนตรี, และภาพยนต์ รวมกัน
At the beginning it dealt with
historical events – about the land and machinery and women’s rights –
epically and poetically. The director really did a superb job in moving
between those periods of history and today, and between reality and the
movies. The section on the welfare state showed an achievement to be
truly proud of. It clearly told you what the nation is about: children,
nurses and a dream. A nation that has no music and no fairytales is a
tragedy.
ในช่วงเริ่มต้น
เป็นการนำเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์
ด้วยบทกวีและเรื่องราวเกี่ยวกับแผ่นดิน เครื่องจักร และสิทธิสตรี
ผู้กำกับประสพความสำเร็จอย่างยอดเยี่ยม
ในการเคลื่อนผ่านเรื่องราวระหว่างยุคที่เป็นประวัติสาสตร์
และความเป็นปัจจุบัน และระหว่างเรื่องราวความเป็นจริงกับเรื่องราวในภาพยนต์
มันคือความยิ่งใหญ่ที่ผู้คนจะภาคภูมิใจ
และมันเป็นการแสดงที่จะบอกคนดูได้อย่างชัดเจนว่าความเป็นประเทศอังกฤษคือ
อะไร ซึ่งมันก็เกี่ยวกับ เด็กๆ, การใส่ใจกับความรู้สึกผู้คน,
และความฝันของผู้คน ประเทศไหนที่ไม่มีดนตรี ไม่มีนิยายแฟรี่เทล
นับว่าเป็นประเทสที่น่าเศร้าสุดๆ
There were historical elements in the
Beijing opening ceremony, but the difference is that this was about
individuals and humanity and true feelings; their passion, their hope,
their struggle. That came through in their confidence and joy. It’s
really about a civil society. Ours only reflected the party’s
nationalism. It wasn’t a natural reflection of China.
ในพิธีเปิดปักกิ่งเกมส์ มันก็มีส่วนประกอบที่เป็นเรื่องราวทางประวัติศาสตร์อยู่เหมือนกัน แต่มันแตกต่างตรงที่
พิธีเปิดโอลิมปิกเกมส์ที่
นี่(ที่ลอนดอน) มันเกี่ยวกับเรื่องของบุคคล มวลมนุษยชาติ ความรู้สึก
สิ่งที่ผู้คนหลงไหล ความฝันของพวกเขา การต่อสู้ดิ้นรนของพวกเขา
ซึ่งได้ส่งผ่านออกมาในความเชื่อมั่นและความสุขของพวกเขา
มันเป็นเรื่องราวจริงๆของผู้คนในอังกฤษ
ในขณะที่พิธีเปิดที่จีนมันก็เป็นแค่งานรื่นเริงระดับชาติ
ไม่ได้สท้อนถึงรากเหง้าของประเทศจีนเลย
Few of the people were performers. They
were ordinary people who contribute to society – and if there is a
celebration, then it should be for everyone from the Queen to a nurse. I
feel happy that they can all have their moment to tell their story.
It was about real people and real events
and showed the independent mind of the director, but at the same time it
had so much humour. There was a strong sense of the British character.
ใช้คนแสดงน้อยมาก, พวกนักแสดงก็เป็นคนธรรมดาๆ
ที่อาสามาทำงานให้กับส่วนรวม และเมื่อมีการเฉลิมฉลอง
มันก็ควรจะเป็นการฉลองของทุกๆคนตั้งแต่พระราชินีจนถึงรากหญ้า
ฉันรูัสึกดีที่ได้เห็นพวกเขามีช่างเวลาที่ได้สื่อเรื่องราวของตัวเองออกมา
มันเป็นเรื่องราวของผู้คนจริงๆ เหตุกาณ์จริงๆ
และยังแสดงให้เห็นว่าผู้กำกับได้รับอิสระทางความคิดในการที่จะสร้างผลงาน
เช่นนี้ออกมา
ใขณะเดียวกันมันก็สื่อถึงความมีอารมณ์ขันของคนอังกฟษได้อย่างดีอีกด้วย
นี่แหละมันบ่งบอกเอกลักษณ์ของความเป็นอังกฤษเลย
The Chinese ceremony had so much less
information and it wasn’t even real. It wasn’t only about the little
girl who was miming – which was an injury to her and the girl whose
voice was used – but that symbolically showed the nation’s future. You
can’t trust or rely on individuals or the state’s efforts.
ในพิธีเปิดที่ปักกิ่งนั้น มีสาระน้อยมากๆ
และไม่ได้เป็นสาระที่เป็นจริงด้วยซ้ำไป
มันไม่ใช่แค่เรื่องราวลวงโลกที่เด็กหญิงออกมาร้องลิปซิงค์เท่านั้น
นอกจากมันจะกลายเป็นความเสื่อมเสียไปที่เด็กสองคนแล้ว
ก็ยังเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงอนาคนของชาติ
คุณไม่สามารถเชื่อถืออะไรได้ทั้งเรื่องในระดับบุคคล
หรือเรื่องที่รัฐจัดมาให้ก็ตาม
หมายเหตุจากผู้แปล: ในพิธีเปิดกีฬาโอลิมปิกเกมส์
ที่ปักกิ่ง ปี 2008 มีเด็กน้อยออกมาร้องเพลงชาติได้เพราะมาก
และมันทำให้เธอดังไปทั่วโลกในชั่วข้ามคืน
แต่ไม่มี่วันต่อมาก็ปรากกความจริงว่า แท้จริงแล้วม่ใช่เสียงของเธอ
แต่เป็นเสียงของเด็กหญิงอีกคนหนึ่ง
เนื่องจากคณะกรรมการจัดพิธเห็นว่าเด็กที่เสียงเพราะนั้นถึงจะหน้าตาน่ารัก
แต่ก็มีฟันที่เก จึงเฟ้นหาเด็กหน้าตาดีเพอร์เฟคมาเข้าฉากแทน
ทั้งๆที่เธอซ้อมร้องมาเป็นปีๆ
In London there were more close-ups – it
didn’t show the big formations. It had the human touch. In Zhang Yimou’s
opening ceremony there was almost none of that. You could not push into
a person’s face and see the human experience. What I liked most with
this was that it always came back to very personal details. And that’s
what makes it a nation you can trust; you see the values there. Anyone
who watched it would have a clear understanding of what England is.
ในพิธีเปิดที่ลอนดอน มันเป็นเรื่องราวที่เจาะลึกลงไปมากกว่า,
ไม่ได้เป็นการแสดงที่โชว์รูปแบบความพร้อมเพรียง
แต่มันเป็นเรื่องราวที่ประทับในความรู้สึกผู้คน
ซึ่่งในพิธีเปิดที่จีนแทบจะหาแบบนี้ไม่ได้เลย
คนดูจะไม่สามารถมองลงไปไปที่ใครสักคน เพื่อมองประสพการณ์ของผู้คนโดยรวมได้
สิ่งที่ฉันชอบมาที่ลอนดอนนี่ก็คือ
การที่เรื่องราวที่ดำเนินไปจะย้อนกลับมาอธิบายสิ่งทีเป็นรายละเอียดด้านลึกๆ
ของผู้คนในอังกฤษ และนั้นเป็นอะไรที่รวมกันเป็นชาติที่มีความเชื่อถือได้
คุณจะมองออกถึงคุณค่าที่มีอยู่ในนั้น
ใครก็ตามที่ได้ดูก็จะเกิดความเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าความเป็นอังกฤษมันคือ
อะไร
โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้ตลอด แม่แต่หมอดูที่ว่ากันว่าเก่งที่สุด ก็ยังทายผิดกันได้ เมื่อความแน่นอนมันกลายเป็นความไม่แน่นอน บางครั้งเราก็ต้องอาศัยโชคช่วย และนี่เองที่ทำให้มนุษย์เราอายพรให้กันด้วยคำว่า "ขอให้โชคดี" และคำที่เราได้ยินบ่อยๆในภาษาอังกฤษคือคำว่า "Good luck" ยังมีคำอื่นๆอีกหลายคำที่ใช้อวยพรให้โชคดึ
